Τελικά έχει σημασία ποιος γκρινιάζει;

Συνέχεια ακούμε από τους ειδήμονες ότι εκτός Ελλάδας και κυρίως στο Ch. League το ήθος και η έλλειψη γρίνιας κυριαρχεί. Σε αντίθεση φυσικά, σύμφωνα με τους ίδιους, με το τι συμβαίνει εντός των συνόρων. Θυμάμαι όταν παίχτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού διαμαρτύρονταν για τις διαιτησίες που είχαν στους αγώνες τους με την Ξάνθη, μια αρκετά μεγάλη μερίδα του τύπου τονίζε με ιδιαίτερο στόμφο ότι τέτοιου είδους περιστατικά αδικίας από τους διαιτητές συμβαίνουν παντού αλλά οι αντιδράσεις είναι σαφώς ποιο λίγες. Γιατί «εκεί έξω» δεν ασχολούνται τόσο με τους διαιτητές...

Η προπαγάνδα σε όλο της το μεγαλείο...

Ο Κύριος John Terry ακόμα κλαίγετε για το πέναλτι που κέρδισε η Μπαγερν στο 90'... Φαντάζεστε αυτό το πέναλτι να τους στερούσε την νίκη; Τι θα άκουγαν τα αυτιά μας! Για τον Μουρίνιο περιττό να αναφέρω περιστατικά. Και οι κύριοι Ανρί και Βενγκέρ δεν έχουν πει κατά διαστήματα λίγα...

Εν κατακλείδι υπερβολικές αντιδράσεις υπάρχουν παντού, θα υπάρχουν πάντα και ότι και να κάνουμε δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Το θέμα είναι τι επιλέγεις να αγνοήσεις και σε τι να δώσεις σημασία. Εμείς λοιπόν νομίζω ότι δίνουμε υπερβολική σημασία στις δικές μας και επιλέγουμε να αγνοήσουμε αυτές που γίνονται έξω, με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι μόνο εμείς έχουμε το κουσούρι.

Τα παράπονα και οι γκρίνιες είναι καθημερινό και παγκόσμιο φαινόμενο, όσο λιγότερο τους δίνουμε σημασία τόσο καλύτερο για εμάς.